يك سرخپوست خوب

دو شبه خواب می بینم دنی آزاد شده. دنی پسر بیست ساله یهودیه که الان یازده ماهه زندانه. شاگرد پرده دوزی بود و کارش نصب پرده ها بود. به قول خودش پردۀ مردم و می زد! اولین آشناییم با دنی وقتی بود که می خواستیم بریم دادگاه. خیلی ترسیده بود و وقتی ناراحت می شد زیر چشماش قرمز می شد. مشکل تنفسی داشت و بینی اش رو می کرد تو یقه اش. قد بلندی داشت ، یه گوشه نشسته بود و با کسی حرف نمی زد. اون روزای سخت دادگاه ها گذشت و ما رفتیم بندهای عمومی. من و ایمان و دنی خدمات قرنطینه 7 بودیم. کارمون این بود که روزی سه بار ایمان هواخوری رو می شست، من راهرو رو جارو می کردم و تی می کشیدم و دنی هم گاردونی (توالت ها) و حمام ها رو می شست. مزیتش برای ما این بود که شب ها شام دولتی نمی خوردیم و غذامون بهتر بود و بعد از خاموشی ِ ساعت ده می تونستیم تلفن بزنیم، یعنی بیشتر از بقیه. من برای تلفنش رفته بودم، ایمان و دنی برای اینکه خسته بشن و فکر و خیال بی خود نکنن. سر شام ِ شب، بچه ها دنی رو اذیت می کردن. دنی خیلی به دینش معتقد بود و چه دوره انفرادی چه بعدش از گوشت غذای زندان نمی خورد چون زبح اسلامی بود. برای همین معمولا غذاش فقط برنج بود که همون هم بچه ها توش فلفل می ریختن و بنده خدا تا ته اش مجبور بود بخوره ولی خیلی با جنبه بود و هیچ وقت چیزی نمی گفت. انقدر با جنبه که سوژه همه شوخی های بچه ها شده بود و انصافاً با اختلاف بامزه ترین زندانی اوین بود. این یازده ماه مادرش بخاطر مریضی اش نتونسته بیاد ببیندش و باباش هم حال و روز خوبی نداره. آره دو شبه پری بلنده می آد خوابم و با اون قد درازش منو بغل می کنه و می گه آزاد شده. موقع خداحافظی مثل همیشه تا خورده بود تا بتونه منو بغل کنه. هیچ وقت نتونستم جدی بش بگم چقدر دوستش دارم. من که هیچ وقت از این خوابا نمی بینم یعنی میشه این یکی درست از آب دربیاد؟