اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت بشينن تو تاكسي منتظر نفر آخر، يارو تا از راه برسه ماشين حركت كنه.
skip to main |
skip to sidebar
پیوندها
درباره من
برچسبها
- 360 (13)
- این 161 روز (29)
- خواب ها (8)
- دعوت به ديدن فيلم (2)
- گربه ها (2)
- یادداشت های زندان (4)
- يك نما / بازيگر (1)
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(161)
-
▼
نوامبر
(13)
- برنامه غذايي اوين
- عكس ها افسرده اند اسماعيل!
- مست می شی، همه حسرت ها سراغت میادمستی از سرت می پر...
- حسین ریزه یه mp3 player تو ملاقات حضوری گذاشته بود...
- رئيس
- اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت ب...
- اين روزها ميزان مفيد بودنم براي جامعه تو اين خلاصه...
- مزیتی که من نسبت به خیلی ها دارم اینه که 6 ماه حبس...
- روزهای وحشی گری
- روزم رو یه جور می گذرونمشبم رو یه جور دیگهضمیر ناخ...
- اتوبوس های آخر شب جای آدم های خسته است. هر کسی به ...
- هفت هشت سالم بود. از مدرسه برمي گشتم. هوا باروني و...
- اولین روز سرد تهران بود. فقط یه تی شرت پوشیده بودم...
-
▼
نوامبر
(13)
۵ نظر:
پس شاید شما بودی دیروز که ما را به مقصدمان هدایت کردی!در خیابان هایی که نه میشناختیم و نه دیده بودیم...دست شما درد نکند
واو! چه كامنتي! مرسي بهار :)
این یه جورایی اوج بی شعوری هم هست.
اوج بی عدالتی زیاده
من یه سوال دارم
اوج عدالت کجاست ؟
اصلا عدالت وجود داره ؟
کسی معنی لغوی این کلمه رو می دونه ؟
محسن الان بي شعور كيه؟! من؟ يارو؟ زندگي شهري؟ امير حجتي؟ كي؟ :))
ريحانه عدالت اينه كه آدما چهارتا چهارتا تصميم بگيرن سوار تاكسي شن :))
ارسال یک نظر