مست می شی، همه حسرت ها سراغت میاد
مستی از سرت می پره، حسرت نه
skip to main |
skip to sidebar
پیوندها
درباره من
برچسب‌ها
- 360 (13)
- این 161 روز (29)
- خواب ها (8)
- دعوت به ديدن فيلم (2)
- گربه ها (2)
- یادداشت های زندان (4)
- يك نما / بازيگر (1)
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(161)
-
▼
نوامبر
(13)
- برنامه غذايي اوين
- عكس ها افسرده اند اسماعيل!
- مست می شی، همه حسرت ها سراغت میادمستی از سرت می پر...
- حسین ریزه یه mp3 player تو ملاقات حضوری گذاشته بود...
- رئيس
- اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت ب...
- اين روزها ميزان مفيد بودنم براي جامعه تو اين خلاصه...
- مزیتی که من نسبت به خیلی ها دارم اینه که 6 ماه حبس...
- روزهای وحشی گری
- روزم رو یه جور می گذرونمشبم رو یه جور دیگهضمیر ناخ...
- اتوبوس های آخر شب جای آدم های خسته است. هر کسی به ...
- هفت هشت سالم بود. از مدرسه برمي گشتم. هوا باروني و...
- اولین روز سرد تهران بود. فقط یه تی شرت پوشیده بودم...
-
▼
نوامبر
(13)
۵ نظر:
گفتم کمی بادام که مست، نه من هیچکدام نبودم نه مست بودم و نه بادام می خواستم. فقط برای رهاشدنم از خویش بود که به هر چیز چنگ می زدم.
مطالبت رو سر کار جسته گریخته خوندم. وسطاش به حبس و زندانی بودنت هم رسیدم. نمی دونم راست بود یا قصه؟ سی ا سی بودی یا . ..
یاد اوین افتادم. شنبه ها. سالن 7 . بند 4. برای ملاقات روزهای زیادی رو توی اون سالن لعنتی گذروندم. بیرونش که کابوس بود وای به حال داخلش. زانو های من هم می لرزید. همیشه .از وقتی که مینی بوس های درکه رو سوار می شدم تا وقتی که اسم زندانیم رو هوار می کشیدن. کاش هیچ وقت ملاقات نمی رفتم . . .
كاش بيشتر مي نوشتي...
از کجاش؟ اون پرده های لعنتی برقی ملاقات کابینی که همرمان با پایین اومدنش من سرم رو پایین می اوردم و اونم سرش رو. در یک لحظه لپ جفتمون چسبیده بود به سنگا . با گوشی تلفن قطع شده !!
کاش هیچ وقت ملاقاتش نمی رفتم . . .
آخ داغ دلمو تازه كردي... مي تونم بات حرف بزنم؟ بم ايميل مي زني؟
mardegonde@gmail.com
ارسال یک نظر