رسیدن به آرزوها

اتاق ما سالن ده اندرزگاه هشت اوین بود، طبقه چهارم. پنجره ای داشت مشرف به تصویری محو از تهران که فقط برج میلادش معلوم بود. محمدرضا روی تخت طبقه سوم دراز کشیده بود و زل زده بود به منظره. آهی کشید و گفت:
« ای ک.ی.ر تهران! یه روز میام پیشت »
هفته بعدش آزاد شد!